Rozdział 8 "Nie potrzebnie się pośpieszyłem."

Stałam pod tylnymi drzwiami budynku, czekając na przyjazd Harry'ego. Zimny wiatr rozwiewał moje ciemne włosy, które zakręciłam specjalnie na kolację z lokowatym. Na mojej twarzy znajdował się delikatny makijaż, składający się z tuszu do rzęs i odrobiny czerwonej szminki. Miałam na sobie czarną, przylegającą sukienkę do połowy ud, rajstopy oraz czarne szpilki. Aby nie zamarznąć podczas czekania na gołe ramiona narzuciłam płaszcz, również w kolorze czarnym.

Obok mnie zatrzymało się czarne Audi z przyciemnianymi szybami. Jedna z szyb się otworzyła, a ja zauważyłam Harry'ego.

- Hej! Wybacz, że musiałaś czekać. Wsiadaj - powiedział chłopak.

Otworzyłam drzwi i wgramoliłam się do samochodu. Fotele były pokryte czarną skórą. Wewnątrz było ciepło i bardzo czysto.

- Bardzo zmarzłaś? - W głosie Harry'ego było słychać troskę.

- No, trochę.

- Jak chcesz, to może przykręcić ogrzewanie - zaproponował.

- Nie dzięki, jest okej.

Jechaliśmy ulicą, mijając różne firmy, sklepy i budynki mieszkalne. Co jak co, ale Londyn nocą jest przepiękny. Zastanawiam się, do jakiej restauracji jedziemy. Mam nadzieję, że z Harry'm już wszystko wporządku. Żałuję, że nie spotkałam dzisiaj w studiu Louisa. Cały czas nie znam tego tajemniczego powodu, który przyczynił się nie załamania Hazzy. Już nie wytrzymam, muszę do zapytać.

- Harry… - Zaczęłam delikatnie, a chłopak na chwilę spojrzał na mnie, a potem zwrócił wzrok z powrotem na drogę. - Pamiętasz wczorajszy wieczorem rozmawialiśmy i powiedziałeś mi dlaczego miałeś w klubie… um… - musiałam zastanowić się nad odpowiednim doborem słów. - Załamanie, ale dodałeś, że jest coś jeszcze o czym nie chcesz mówić.

- Tak - szepnął niepewnie.

- Czy mógłbyś mi powiedzieć, czym było "to coś" o czym nie chciałeś opowiadać.

Moje słowa sprawiły, że Harry cały się spiął.

- Oczywiście jeśli nie chcesz mówić, to ja cię do niczego nie zmuszam - dodałam szybko.

- To skąplikowane…

- Rozumiem, sama robiłam w życiu rzeczy, o których wolałabym nie wspominać.

W samochodzie zapadła cisza. Dało się słyszeć jedynie ciche piosenki z radia. Nawet nie zauważyłam, że jest włączone. Przydałoby się zacząć jakiś nowy temat. Tylko jaki? Myśl Gwen, myśl… Hym… Przecież można rozmawiać o tylu rzeczach: śpiewanie, muzyka, rodzina, polityka, używki, seks… Tylko, że na ten moment żaden z tych tematów nie wydawał się odpowiedni. Nawet seks, o którym można rozmawiać zawsze, w tej sytuacji nie był właściwym tematem.

- Co robisz w święta? - zapytał nagle chłopak.

- Eee… Jeszcze nie wiem, najprawdopodobniej będę siedzieć u siebie w domu przed telewizorem.

- A nie pojedziesz do rodziny? Chyba nie chcesz spędzić świąt sama?

- Od dwóch lat spędzam święta sama, a moja rodzina jest czymś, o czym wolałabym nie rozmawiać.

- Och… Sorry.

- Nic nie szkodzi - odparłam obojętnie.

- W takim razie może chciałabyś pojechać na święta ze mną do mojego miasta rodzinnego? Skoro masz siedzieć sama w domu.

Normalnie mnie zatkało, a po policzku spłynęła mi łza. On właśnie zaproponował mi święta ze sobą i swoją rodziną. Nikt jeszcze mi tego nie proponował. Od kiedy straciłam kontakt z rodziną święta spędzałam sama. Mimo, że mieszkam w Londynie od dwóch lat, nie mam tu żadnych przyjaciół ani nawet znajomych.

- Nie potrzebnie się pośpieszyłem. Wybacz mi to pytanie, udawajmy, że go nie było - rzucił pośpiesznie Harry.

- Nie, nie. Z ogromną przyjemnością z tobą pojadę.

- Naprawdę?

- Tak - uśmiechnęłam się.

Akurat podjechaliśmy pod restaurację. Chłopak wysiadł, okrążył samochód i otworzył drzwi od strony pasażera, pomagając mi wysiąść z pojazdu. Podał kluczyki parkingowemu.

Weszliśmy do dużego budynku. Wewnątrz restauracji było bardzo elegancko. Ściany zostały pomalowane na kolor kremowy i bordowy, a na podłodze leżał bordowy, ogromny dywan. Na stolikach przykrytych kremowymi obrusami znajdowały się kieliszki oraz sztućce. Przy stołach stały obite skórą, pasujące do wszystkiego krzesła. Po spojrzeniu w górę ujrzałam przepiękny żyrandol.

Kelner zaprowadził mnie i Harry'ego do naszego stolika, który znajdował się w kącie i podał nam Menu.

- I jak? Podoba ci się?

- Jest pięknie.

Spojrzałam w kartę dań. O kurde. Ile tu rozmaitych potraw. Po chwili studiowania karty zdecydowałam się na spaghetti z owocami morza i lampkę czerwonego wina, a mój towarzysz zamówił sobie lasagne ze szpinakiem, a do picia białe wino. Kelner odebrał nasze zamówienia i odszedł w stronę bodajże kuchni.

***

Dopiero po chwili dotarło do nas, co tak naprawdę się stało. Usłyszawszy dźwięk syren policyjnych, szybko wybiegliśmy z budynku. Ja razem z fioletowowłosą - Sarą pobiegłyśmy w pole. Syreny policyjne stawały się coraz głośniejsze z minuty na minutę. Sara chwyciła moją dłoń i pociągnęła za sobą. Przez dłuższy czas biegłyśmy przez pole. Nogi miałam całe pokaleczone przez pokrzywy. W ustach mi zaschło, a z minuty na minutę coraz ciężej mi było oddychać, jednak biegłam dalej, mimo, że ilość wypitego wcześniej alkoholu mi tego nie ułatwiała. W pewnym momencie Sara skręciła. Znalazłyśmy się pod małym domkiem z czerwonej cegły. Moja towarzyszka wyjęła klucze i otworzyła drzwi. Weszłyśmy do środka.

- Usiądź tutaj i odpocznij - wskazała na stary fotel. - Przyniosę ci coś do picia.

Wykonałam polecenie dziewczyny. Oddychałam ciężko, a nogi bolały mnie strasznie. Ściągnęłam buty, rzuciłam je w kąt i zaczęłam masować sobie stopy.

- Proszę - obok mnie pojawiła się Sara z butelką wody.

- Dzięki - wzięłam od niej napój i wzięłam duży łyk.

Sara usiadła obok mnie na fotelu. Jej fioletowe włosy były związane w kucyk.

- Gwen…

Spojrzałam jej w oczy. Zaczęła się do mnie przysuwać, aż w końcu jej wargi złączyły się z moimi…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

I znowu wam namieszałam na koniec. Krótki, bo krótki, ale ważne, że jest. Co myślicie o rozdziale? Piszcie w komentarzach i przypominam o wzięciu udziału w ankiecie, to dla mnie bardzo ważne.

Przepraszam, że znowu ponad miesiąc nie było rozdziału, ale w szkole nie dają mi spokoju, w dodatku w tym roku muszę zrealizować projekt edukacyjny i mam mnóstwo na głowie.

Postaram się, żeby następny rozdział był szybciej, ale niczego nie obiecuję. 

Jeszcze raz chciałabym podziękować tym, którzy ze mną są mimo tej nieregularności dodawania i krótkich rozdziałów. Kocham Was ♥

Przepraszam za wszystkie błędy, które mogły się przypadkiem wkraść. Rozdział nie był sprawdzany.